Witajcie,
W kolejnym już odcinku z cyklu Domy Modlitwy na świecie poznamy trzeci pod względem chronologicznym kontynentalny Dom Modlitwy. Jest to Dom Modlitwy w Kampali, stolicy Ugandy w Afryce.
W 1953 roku, podczas gdy Świątynia w Wilmette została w końcu ukończona, Shoghi Effendi rozpoczął nową fazę budowania świątyń. Zamieścił on nabycie kilku gruntów budowlanych pod Świątynie i budowę dwóch kontynentalnych Świątyń – w Azji i Europie – wśród celów swego Planu Dziesięcioletniego, w latach 1953-1963. Teheran, w Iranie, miał być terenem dla budowy Świątyni Macierzystej Azji, jakkolwiek wybuch prześladowań bahaitów w Iranie w 1955 roku sprawił, że Shoghi Effendi zastąpił budowanie Świątyni w Teheranie dwoma nowymi projektami budowy, w Afryce i w Australii.
Pierwszy Mashriqu’l-Adhkár , czyli „Miejsce Świtania Wspominania Boga”, który został wybudowany podczas Planu Dziesięcioletniego, jest położony na 8.5 hektara (21.5 ara) ziemi na Wzgórzu Kikaya na obrzeżach miasta Kampala w Ugandzie. Architekt budynku, Charles Mason Remey, ściśle współpracował z Shoghim Effendim w kształtowaniu projektu budowy. Firma architektoniczna Cobb, Powell i Freeman zaadoptowała model do warunków lokalnych oraz nadzorowała konstrukcję. Praca nad fundamentami zaczęła się w październiku 1957 roku, miesiąc przed śmiercią Shoghiego Effendiego. Kamień węgielny został położony 26 stycznia 1958 roku jako część międzykontynentalnej konferencji, którą zwołał Shoghi Effendi. Około tysiąc bahaitów zebrało się na uroczystości, w której uczestniczyli wdowa po Shoghim Effendim, Ręka Sprawy Bożej Rúhíyyih Rabbani, oraz Músá Banání, pierwsza Ręka Sprawy Bożej w Afryce. Podczas okresu wznoszenia budowli, trzeba było przezwyciężyć problemy inżynieryjne mające wpływ na fundamenty budynku oraz jego kopułę. W trzy lata później, 14 i 15 stycznia 1961 roku, budynek został dedykowany Rúhíyyih Rabbani. Wydarzenie inauguracyjne, które obbyło się 15 stycznia 1961 roku, przyciągneło do Świątyni około tysiąc pięćset osób, z których w przybliżeniu dwie trzecie nie było bahaitami.
Model Świątyni Macierzystej Afryki harmonizuje ściśle z krajobrazem. W swoim profilu Świątynia przypomina kształtem tradycyjną afrykańską chatkę. Jej jaskrawe okapy tworzą okrągły ganek na najniższym poziomie zewnętrznym budynku, dostarczając ochrony przed sezonowymi ekstremalnymi warunkami pogodowymi – chłodnymi wiatrami, ulewnymi deszczami, pyłem, i wielkim upałem – bardzo powszechne dla tego obszaru. Pierwotny projekt nie miał żadnych drzwi lub ścian na poziomie werandy; bez tych ograniczeń, różnica pomiędzy tym, co w środku a na zewnątrz Świątyni byłaby mniej ostra, rozszerzając obszar świętego miejsca. Jakkolwiek, lokalni architekci uznali za konieczne aby zmienić ten model aby ochronić wewnętrze przed żywiołami natury. Zewnętrzne ściany na parterze struktury są przekute drzwiami i oknami ułożonymi we wzory sześciokątne jednostki szkła. Szereg filarów podpiera beton wzmocniony stalą, dziewięciostronną, nieżebrowaną kopułę, która jest nakryta wdzięczną latarenką. Ze względu na potrzebę wentylacji podczas ekstremalnego upału afrykańskiego lata, okna na górnym piętrze nie są oszklone, a raczej posiadają żaluzje.
 |
| Uroczystości inauguracyjne Domu Modlitwy w Kampali, w Ugandzie, miały miejsce w weekend 13-16 stycznia 1961 roku. |
Wyróżniającą cechą jest użycie koloru w udekorowaniu Domu Modlitwy. Na zewnątrz, zielona kafelki mozaiki pokrywają kopułę oraz okapy. Wewnątrz, kopuła jest niebieska, a ściany, przeszklone okna, i dekoracje są w odcieniach bieli, zieleni i bursztynu – kolorów, które wydają się zlewać z odcieniami skąpanych w słońcu pól, wzgórzy, chmur, i nieba na zewnątrz.
W czasie wznoszenia konstrukcji, budynek mający blisko trzydzieści osiem metrów wysokości, był najwyższą budowlą w Afryce Wschodniej. Posiada on ponad czterysta miejsc do siedzenia oraz 515 metrów kwadratowych powierzchni w środku.
Funkcjonowanie „Miejsca Świtania Wspominania Boga” zostało przerwane podczas reżimu Idi Amina, który pozbawił Wiarę Baha’i swych praw, razem z dwudziestoma sześcioma innymi organizacjami religijnymi. Wszelkie działania bahaickie zostały wstrzymane 16 września 1977 roku, ale budynek pozostał w rękach bahaitów, pozwalając kilku bahaitom zapewnić podstawowe utrzymanie i ochronę podczas okresu narastającego niepokoju i działań wojennych. Wieczorem 10 kwietnia 1979 roku, „zaciekła walka artyleryjska szalała wokół Wzgórza Kikaya”. Następnego dnia, wojska tanzańskie, wspierane przez wygnańców z Ugandy, zdobyły Kampalę spod sił lojalnych Idi Aminowi. Tego ranka, najwybitniejszy rodzimy bahaita z Ugandy, Enoch Olinga, Ręka Sprawy Bożej, zastając Dom Modlitwy „bez szwanku”, otworzył wszystkie dziewięcioro drzwi o raz pierwszy od półtora roku. Pomimo, iż polityczna i społeczna niestabilność w Ugandzie, łącznie z odnowioną wojną domową, utrzymywała się aż do połowy lat 80-tych, bahaici odzyskali prawo do funkcjonowania administracyjnego, a Narodowe Zgromadzenie Duchowe zostało przywrócone w kwietniu 1981 roku. W tamtym czasie Dom Modlitwy bardzo potrzebował już renowacji, zwłaszcza że woda deszczowa przeciekła do ścian oraz do kopuły. Praca posuwała się na przód bardzo powoli, utrudnienie stanowiły trudne warunki w samym państwie oraz na terenie samej Świątyni. Cały budynek, łącznie z wnętrzem kopuły, został w końcu przemalowany, oraz zastosowano przezroczystą wodoodporną warstwę na zewnątrz kopuły. Jednakże hartowanie warstwą wodoodporną, które było w głównej mierze przeznaczone dla klimatu europejskiego, nie było w stanie przeciwstawić się afrykańskim ekstremom słońca oraz gwałtownych ulew, tak więc wkrótce znowu pojawiły się przecieki. Sama warstwa wodoodporna, zbyt słaba na takie warunki atmosferyczne, zaczęła również ciemnieć. Wlatach 1990 oraz 1991 podjęto się nowej metody uodparniania na wodę za pomocą wstrzykiwania w pęknięcia. Metoda ta, ekonomiczna ale ogólnie nie bardzo znana, zaowocowała częściową poprawą. Dzięki pomocy wolontariuszy, którzy również pracowali nad renowacją Świątyni w Wilmette, kolejna seria napraw – sprzątania, nałożenia nowego cementu na mozaikę kafelek, oraz hydroizolacja warstwą zwaną „silokanem” – doprowadziła pod koniec 1992 roku do trwałego rozwiązania problemów z przeciekami. Świątynia została również całkowicie przemalowana i uszczelniona.
Funkcjonowanie „Miejsca Świtania Wspominania Boga” zostało przerwane podczas reżimu Idi Amina, który pozbawił Wiarę Baha’i swych praw, razem z dwudziestoma sześcioma innymi organizacjami religijnymi. Wszelkie działania bahaickie zostały wstrzymane 16 września 1977 roku, ale budynek pozostał w rękach bahaitów, pozwalając kilku bahaitom zapewnić podstawowe utrzymanie i ochronę podczas okresu narastającego niepokoju i działań wojennych. Wieczorem 10 kwietnia 1979 roku, „zaciekła walka artyleryjska szalała wokół Wzgórza Kikaya”. Następnego dnia, wojska tanzańskie, wspierane przez wygnańców z Ugandy, zdobyły Kampalę spod sił lojalnych Idi Aminowi. Tego ranka, najwybitniejszy rodzimy bahaita z Ugandy, Enoch Olinga, Ręka Sprawy Bożej, zastając Dom Modlitwy „bez szwanku”, otworzył wszystkie dziewięcioro drzwi o raz pierwszy od półtora roku. Pomimo, iż polityczna i społeczna niestabilność w Ugandzie, łącznie z odnowioną wojną domową, utrzymywała się aż do połowy lat 80-tych, bahaici odzyskali prawo do funkcjonowania administracyjnego, a Narodowe Zgromadzenie Duchowe zostało przywrócone w kwietniu 1981 roku. W tamtym czasie Dom Modlitwy bardzo potrzebował już renowacji, zwłaszcza że woda deszczowa przeciekła do ścian oraz do kopuły. Praca posuwała się na przód bardzo powoli, utrudnienie stanowiły trudne warunki w samym państwie oraz na terenie samej Świątyni. Cały budynek, łącznie z wnętrzem kopuły, został w końcu przemalowany, oraz zastosowano przezroczystą wodoodporną warstwę na zewnątrz kopuły. Jednakże hartowanie warstwą wodoodporną, które było w głównej mierze przeznaczone dla klimatu europejskiego, nie było w stanie przeciwstawić się afrykańskim ekstremom słońca oraz gwałtownych ulew, tak więc wkrótce znowu pojawiły się przecieki. Sama warstwa wodoodporna, zbyt słaba na takie warunki atmosferyczne, zaczęła również ciemnieć. Wlatach 1990 oraz 1991 podjęto się nowej metody uodparniania na wodę za pomocą wstrzykiwania w pęknięcia. Metoda ta, ekonomiczna ale ogólnie nie bardzo znana, zaowocowała częściową poprawą. Dzięki pomocy wolontariuszy, którzy również pracowali nad renowacją Świątyni w Wilmette, kolejna seria napraw – sprzątania, nałożenia nowego cementu na mozaikę kafelek, oraz hydroizolacja warstwą zwaną „silokanem” – doprowadziła pod koniec 1992 roku do trwałego rozwiązania problemów z przeciekami. Świątynia została również całkowicie przemalowana i uszczelniona.
Dalsze rozległe renowacje miały miejsce w 2001 roku jako przygotowanie się na uroczystości upamiętniające pięćdziesiątą rocznicę ustanowienia Wiary Baha’i w Ugandzie. 2 sierpnia 2001 roku, dwa tysiące zebranych ludzi w audytorium Domu Modlitwy wysłuchało ministra zdrowia tego państwa czytającego wypowiedź prezydenta Ugandy, pana Yoweri Museveni, która, według reportażu z wiadomości o tym wydarzeniu, chwalił zasługi Wiary Baha’i w kraju za bycie wiele lat na przód przed rządem w łączeniu „ludzi razem niezależnie od ich wyznania, rasy, koloru czy pochodzenia etnicznego” oraz zaangażowanie w „wzmocnienie pozycji kobiet”.
 |
| Przez
ostatnie 57 lat, Bahaicka Świątynia w Ugandzie stoi jako symbol
jedności i rozwoju. |
 |
| Uroczyste tańce na terenie Bahaickiego Domu Modlitwy w Kampali, Ugandzie, podczas pięćdziesiątej rocznicy inauguracji tejże świątyni w styczniu 1961 roku. |
 |
| Dzieci biorące udział w swoich zajęciach i zabawach na posiadłości Bahaickiej Świątyni w Kampali podczas 50-tej rocznicy. |
Źródła:
http://www.bahai-encyclopedia-project.org/index.php?option=com_content&view=article&id=70:mashriqul-adhkar&catid=36:administrationinstitutions#kampala
Zdjęcia: http://news.bahai.org/story/806/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz