Zapraszam gorąco na podróż do Ameryki Centralnej do państwa Panama i miasta o tejże samej nazwie, aby razem poznać nieco bliżej kolejny Dom Modlitwy.
Poczynając od roku 1963 Powszechny Dom Sprawiedliwości kontynuował plany budowania kontynentalnych Domów Modlitwy. Następny szereg wzniesionych Świątyń odzwierciedla rozrost Wiary Baha’i w drugiej połowie dwudziestego wieku w Ameryce Centralnej, na Wyspach Pacyfiku, i nasubkontynencie indyjskim. Powszechny Dom Sprawiedliwości zawarł konstrukcję „Miejsca Świtania Wspominania Boga” w Panamie wśród międzynarodowych celów swego Planu Dziewięcioletniego w latach 1964-1973, a budowę Domów Modlitwy w Indiach i na wyspie Samoa w Planie Pięcioletnim w latach 1974-1979.
Świątynia macierzysta Ameryki Łacińskiej stoi wysoko na wzgórzu Cereo Sonsonate, na wysokości 225 metrów n.p.m., jedenaście kilometrów na północ od miasta Panama w Panamie. Teren mieści w sobie 11.6 hektarów i zapewnia malownicze widoki na miasto Panama i na morze. Kamień więgielny tejże Świątyni został położony przez Rękę Sprawy Bożej Rúhíyyih Rabbani 8 października 1967 roku. Budowa rozpoczęła się ponad dwa lata później, 1 grudnia 1969 roku, a Świątynia została dedykowana do oficjalnego użytku 29 i 30 kwietnia 1972 roku. Powszechny Dom Sprawiedliwości był reprezentowany na uroczystości otwarcia przez Rúhíyyih Rabbani.
Powszechny Dom Sprawiedliwości wybrał na budowę Świątyni, z ponad pięćdziesięciu międzynarodowych prac zgłoszonych do rozpatrzenia, innowacyjny projekt, dzieło brytyjskiego architekta Petera Tillotsona. Robert W. McLaughlin, dziekan Szkoły Architektonicznej Uniwersytetu w Princeton, zaoferował swoją pomoc Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości jako konsultant architektoniczny projektu.
Paraboliczna kopuła Świątyni wybudowana na zasadzie skorupki jest osiągnięciem, które zależało od nowej w tamtym okresie technologii. Projekt strukturalny kopuły powstał przy użyciu technologii komputerowej, i był rezultatem zastosowania skrajnej cienkości warstwy materiału, tylko około dziesięciu centymetrów, oraz innych nowych materiałów i technik. Beton kopuły został położony używając techniki zwanej procesem Gunite, zastosowanej w Panamie po raz pierwszy. Proces ten polega na tym, że suchy piasek oraz cement przeciska się przez gumowego węża i miesza się z niewielką ilością wody tylko na tyle, aby stworzyć lekko wilgotną betonową mieszaninę. Po wyschnięciu betonu zewnętrzną część kopuły pokryto białymi szklanymi płytkami.
Uwzględniając parny klimat Panamy, otwory w budynku są niezaszklone, pozwalając powietrzu chłodzić atmosferę w środku i dostarczając fantastycznych widoków. Mahoniowe siedzenia spoczywają na lastrykowej podłodze. Abstrakcyjne wzory zrobione z odłamków czerwonego marmuru ozdabiają ściany podtrzymujące kopułę, przypominające wyszukane dekoracje na budynkach starożytnych Ameryk. Dziewięć ozdobnych żelaznych bram prowadzi do przestrzeni wewnętrznej, która może pomieścić 550 osób.
Na drugiej kondygnacji balkon wychodzi na główne audytorium. Widok wnętrza Domu Modlitwy wyróżnia się dzięki abstrakcyjnemu matematycznemu wzornictwu osiemnastu połaczonych ze sobą żeber, które tworzą dekorację kopuły. Całkowita wysokość budowli ma w przybliżeniu dwadzieścia osiem metrów.
Kanadyjski architect Siamak Hariri, zauważając wpływ panamskiego Domu Modlitwy na zespół artystów pod jego kierownictwem, który opracowywał projekt Domu Modlitwy w Chile (post o tejże Świątyni już w przygotowaniu), w ten oto sugestywny sposób opisał panamską Świątynię: „Bardzo nam się podoba dyskretne piękno Świątyni w Panamie. Świątynia ta przekracza własne poczucie samej siebie, siedząc majestatycznie, i cicho ale pewnie łącząc się z otaczającym ją krajobrazem.”
Wszystkie zdjęcia zapożyczone z internetu.
Poczynając od roku 1963 Powszechny Dom Sprawiedliwości kontynuował plany budowania kontynentalnych Domów Modlitwy. Następny szereg wzniesionych Świątyń odzwierciedla rozrost Wiary Baha’i w drugiej połowie dwudziestego wieku w Ameryce Centralnej, na Wyspach Pacyfiku, i nasubkontynencie indyjskim. Powszechny Dom Sprawiedliwości zawarł konstrukcję „Miejsca Świtania Wspominania Boga” w Panamie wśród międzynarodowych celów swego Planu Dziewięcioletniego w latach 1964-1973, a budowę Domów Modlitwy w Indiach i na wyspie Samoa w Planie Pięcioletnim w latach 1974-1979.
Świątynia macierzysta Ameryki Łacińskiej stoi wysoko na wzgórzu Cereo Sonsonate, na wysokości 225 metrów n.p.m., jedenaście kilometrów na północ od miasta Panama w Panamie. Teren mieści w sobie 11.6 hektarów i zapewnia malownicze widoki na miasto Panama i na morze. Kamień więgielny tejże Świątyni został położony przez Rękę Sprawy Bożej Rúhíyyih Rabbani 8 października 1967 roku. Budowa rozpoczęła się ponad dwa lata później, 1 grudnia 1969 roku, a Świątynia została dedykowana do oficjalnego użytku 29 i 30 kwietnia 1972 roku. Powszechny Dom Sprawiedliwości był reprezentowany na uroczystości otwarcia przez Rúhíyyih Rabbani.
Powszechny Dom Sprawiedliwości wybrał na budowę Świątyni, z ponad pięćdziesięciu międzynarodowych prac zgłoszonych do rozpatrzenia, innowacyjny projekt, dzieło brytyjskiego architekta Petera Tillotsona. Robert W. McLaughlin, dziekan Szkoły Architektonicznej Uniwersytetu w Princeton, zaoferował swoją pomoc Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości jako konsultant architektoniczny projektu.
Paraboliczna kopuła Świątyni wybudowana na zasadzie skorupki jest osiągnięciem, które zależało od nowej w tamtym okresie technologii. Projekt strukturalny kopuły powstał przy użyciu technologii komputerowej, i był rezultatem zastosowania skrajnej cienkości warstwy materiału, tylko około dziesięciu centymetrów, oraz innych nowych materiałów i technik. Beton kopuły został położony używając techniki zwanej procesem Gunite, zastosowanej w Panamie po raz pierwszy. Proces ten polega na tym, że suchy piasek oraz cement przeciska się przez gumowego węża i miesza się z niewielką ilością wody tylko na tyle, aby stworzyć lekko wilgotną betonową mieszaninę. Po wyschnięciu betonu zewnętrzną część kopuły pokryto białymi szklanymi płytkami.
Uwzględniając parny klimat Panamy, otwory w budynku są niezaszklone, pozwalając powietrzu chłodzić atmosferę w środku i dostarczając fantastycznych widoków. Mahoniowe siedzenia spoczywają na lastrykowej podłodze. Abstrakcyjne wzory zrobione z odłamków czerwonego marmuru ozdabiają ściany podtrzymujące kopułę, przypominające wyszukane dekoracje na budynkach starożytnych Ameryk. Dziewięć ozdobnych żelaznych bram prowadzi do przestrzeni wewnętrznej, która może pomieścić 550 osób.
Na drugiej kondygnacji balkon wychodzi na główne audytorium. Widok wnętrza Domu Modlitwy wyróżnia się dzięki abstrakcyjnemu matematycznemu wzornictwu osiemnastu połaczonych ze sobą żeber, które tworzą dekorację kopuły. Całkowita wysokość budowli ma w przybliżeniu dwadzieścia osiem metrów.
Kanadyjski architect Siamak Hariri, zauważając wpływ panamskiego Domu Modlitwy na zespół artystów pod jego kierownictwem, który opracowywał projekt Domu Modlitwy w Chile (post o tejże Świątyni już w przygotowaniu), w ten oto sugestywny sposób opisał panamską Świątynię: „Bardzo nam się podoba dyskretne piękno Świątyni w Panamie. Świątynia ta przekracza własne poczucie samej siebie, siedząc majestatycznie, i cicho ale pewnie łącząc się z otaczającym ją krajobrazem.”
Wszystkie zdjęcia zapożyczone z internetu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz