Świątynia Bába

Dla bahaitow Mauzoleum Bába jest drugim pod względem znaczenia najświętszym miejscem na świecie, miejscem głębokiej modlitwy i medytacji. Ukończone ostatnio ogrody na tarasach na zboczu Góry Karmel przedstawiają szczególną wizję piękna i harmonii, duchowych cech, które drogie są bahaitom na całym świecie.

Małżeństwo i życie rodzinne

Bahaici rozumieją, że rodzina jest podstawową jednostką społeczną. Jeśli ten najważniejszy element budowli nie jest zdrowy i zjednoczony, samo społeczeństwo nie może być zdrowe i zjednoczone. Monogamiczne małżeństwo mężczyzny i kobiety istnieje jako podstawa życia rodzinnego.

Bahá'u'lláh powiedział, że małżeństwo jest „twierdzą dobrobytu i zbawienia.” Pisma bahickie stwierdzają takżę, że małżonkowie powinni dokładać starań, aby stali się „kochającymi się parami i towarzyszami we wzajemnej jedności teraz i w wieczności....”

Bahaici traktują przygotowanie do związku jako zasadniczy element zapewniający szczęśliwe małżeństwo. Proces przygotowań zawiera wymaganie rodzicielskiego poparcia dla wyboru przyszłego partnera. Nie znaczy to, że małżeństwa bahaickie są aranżowane. Zainteresowani proponują małżeństwo wybranym przez siebie osobom. Kiedy już dokonali wyboru, rodzice mają prawo i obowiązek starannie rozważyć czy mogą dać swoją zgodę i w ten sposób pokierować decyzją swojego dziecka w jednej z najważniejszych spraw w życiu.

Bahaici wierzą, że ten wymóg pomaga utrzymać harmonię w małżeństwie i w całej rodzinie. Podobnie, jak poprzedni Boży Posłańcy, Bahá'u'lláh nauczał swoich wyznawców szacunku do rodziców. Uzyskanie rodzicielskiej zgody na małżeństwo potwierdza znaczenie więzów między dzieckiem a rodzicami. Pomaga ono również stworzyć więzi między rodzicami wspierające młode małżeństwo.

Prosta przysięga i ceremonia

Kiedy już rodzice wyrazili swoją zgodę, małżeństwo zostaje zawarte w najprostszej ceremonii. W obecności dwóch świadków uznanych przez Lokalne Zgromadzenie Duchowe, bahaicką miejscową radę administracyjną, para recytuje następujący werset: „Zaprawdę, wszyscy będziemy posłuszni woli Boga.” Dla bahaitów to proste zobowiązanie do życica zgodnie z wolą Boga implikuje wszystkie zobowiązania związane z małżeństwem, włącznie z obietnicą miłości, szacunku i opieki, dzielenia się i służenia sobie nawzajem i wzajemnej troski o siebie bez względu na materialne zdrowie czy bogactwo.

Poza tymi prostymi wymogami bahaici mogą dowolnie zaprojektować swoją uroczystość zawarcia małżeństwa. W zależności od osobistych gustów, możliwości rodziny i tradycji kulturowych ceremonie bahaickie bywają od skromnych po wystawne, wzbogacane muzyką, tańcami, strojami, poczęstunkiem i uroczystościami.

Przysięga małżeńska uważana jest w wierze bahai za świętą. Oczekuje się, że partnerzy będą sobie nawzajem absolutnie wierni.

Jednakże nacisk wiary na równość kobiet i mężczyzn i jej promowanie konsultacji jako narzędzia rozwiązywania problemów znaczą, że role męża i żony w małżeństwie bahaickim nie są tradycyjne. Kobiety mają swobodę robienia kariery, która je interesuje, od mężczyzn oczekuje się, że będą dzielić obowiązki związane z prowadzeniem domu i wychowywania dzieci.

Nauki bahaickie zachęcają również do tak zwanych „małżeństw między różnymi rasami”, co podkreśla zasadniczą jedność ludzkiej rasy.

Jedną z form działalności wspólną dla społeczności bahaickich są zajęcia dla dzieci poświęcone edukacji moralnej i duchowej. Widzimy tutaj zajęcia dla dzieci w Baha'i Centrum w Warszawie.

Pisma Bahá'u'lláha

Tak, jak Biblia dla żydów, Ewangelia dla chrześcijan czy Qur’án dla muzułmanów, zebrane pisma Bahá'u'lláha są uważane przez bahaitów za Słowo Boże i stanowią podstawę wiary bahai.

Ilość pism pochodzących z ręki Bahá'u'lláha znacznie przekracza objawienia poprzednich Bożych Posłańców. Sam Bahá'u'lláh oszacował, że Jego zebrane dzieła wyniosłyby ponad 100 tomów, gdyby wszystkie zostały oprawione w serię książek. Pisma cechuje wielka różnorodność stylu. Bahá'u'lláh pisał w językach arabskim i perskim, wykazując absolutne opanowanie obu. Niektóre dzieła przemawiają głosem Boga, wzniosłą i piękną prozą. Inne są bezpośrednimi wypowiedziami o moralności i etyce. Jeszcze inne są dziełami mistycznymi. Wiele z nich to listy do indywidualnych osób, znane jako tablice. Wielu z nich do dzisiaj nie przetłumaczono. Jednakże Jego główne pisma przetłumaczono na większość głównych języków świata – a wybór Jego pism przetłumaczono na ponad 800 języków. Serce etycznych nauk Bahá'u'lláha jest zawarte w malej książeczce zatytułowanej Słowa Ukryte, kompilacji aforyzmów powstających od najwcześniejszych dni Jego misji. Opisuje On je jako kwintesencję duchowego przewodnictwa zawartego w kolejnych objawieniach Bożych.

Zasadniczym przedstawieniem doktrynalnego przesłania Bahá'u'lláha jest księga zatytułowana Kitáb-i-Íqán (Księga Pewności). Wykładając całą panoramę boskiego celu Kitáb-i-Íqán zajmuje się wielkimi pytaniami, które zawsze znajdowały się w sercu życia religijnego: Bóg, natura ludzkości, cel życia i funkcja Objawienia.

Wśród najlepiej znanych mistycznych pism Bahá'u'lláha jest „Siedem dolin”. To mistyczne dzieło w poetyckim języku idzie śladem podróży duszy to zjednoczenia się ze swoim Stwórcą.

Najważniejsza wśród pism Bahá'u'lláha jest Kitáb-i-Aqdas (Najświętsza Księga). Objawiona w najbardziej ponurych dniach Jego więzienia w `Akce, jest ona „Księgą Matką” objawienia bahaickiego, główną skarbnicą praw i instytucji, które zaprojektował Bahá'u'lláh dla Porządku Światowego, który obmyślił.

Proces tłumaczenia świętych pism trwa. Standard dla pracy tłumaczeniowej na język angielski ustanowił Shoghi Effendi, który stał na czele wiary bahai w latach 1921-1957. Wykształcenie odebrał na uniwersytecie w Oxfordzie i jego tłumaczenia nie tylko odzwierciedlają znakomitą znajomość języka angielskiego, lecz są także autorytatywną ekspozycję znaczenia tekstów.

Podejmując wyzwanie odnalezienia angielskiego stylu, który wiernie przekazałby wzniosły i emocjonalny charakter języków perskiego i arabskiego używanych przez Bahá'u'lláha, Shoghi Effendi wybrał formę języka angielskiego przypominającą Wersję Biblii króla Jamesa. Zgodnie z tym stylem postanowił również używać męskiego zaimka odnoszącego się do Boga – chociaż nauki Bahá'u'lláh wyjaśniają, że ze Stwórcą nie należy łączyć żadnej płci. Shoghi Effendi szeroko stosował znaki diaktryczne jako przewodnika po wymowie nazw perskich i arabskich, co praktykowane jest to dzisiaj przez całą wspólnotę bahaicką.

W rezultacie powstał styl będący pomostem między nowoczesnym językiem angielskim a stylem, w którym Bahá'u'lláh pisał w językach perskim i arabskim. Zgodnie z tym tłumaczenia Shoghi Effendi’ego, a nie oryginały arabskie czy perskie, są stosowane jako podstawa tłumaczeń na zachodnie języki.

Proces objawienia

Jak zapisywano słowa Bahá'u'lláha

Wyjątkową cechą Objawienia Bahá'u'lláha jest autentyczność Jego objawionego Słowa. Inaczej niż, na przykład, nauki Chrystusa czy Buddhy, które zostały zapisane wiele lat po tym, kiedy zostały wypowiedziane, słowa Bahá'u'lláha zostały zapisane i poświadczone w czasie, kiedy były objawiane.

Proces objawienia – jak bahaici nazywają czynność wypowiadania Słowa Bożego – jest opisany w wielu historycznych dokumentach. Jeden z obserwatorów zapisał:

„Mírzá Áqá Jan (osobisty sekretarz Bahá'u'lláha) miał wielki kałamarz rozmiaru małej miski. Miał również pod ręką dziesięć do dwunastu piór i duże arkusze papieru w ryzach. W tamtych dniach wszystkie listy, które przybywały do Bahá'u'lláha, otrzymywał Mírzá Áqá Jan. Przynosił je Bahá'u'lláhowi i, gdy otrzymał pozwolenie, odczytywał je. Potem Bahá'u'lláh nakazywał mu wziąć pióro i zapisać Tablicę, którą objawiał w odpowiedzi...

„Taka była szybkość, z jaką pisał objawione Słowo, że atrament ledwo zdążył wyschnąć na pierwszym słowie, kiedy cała strona była skończona. Wyglądała tak, jak gdyby ktoś zanurzył lok włosów w atramencie i odbił na całej stronie.” Po każdym okresie Objawienia, oryginalny manuskrypt był przepisywany, a Bahá'u'lláh Sam nadzorował i aprobował ostateczną wersję.”

„...nie można zatrzymać emancypacji kobiet...”

Bohaterką jednego z najbardziej poruszających epizodów w historii bahaickiej była wielka perska poetka Ţáhirih, która była wczesną promotorką praw kobiet i wolała poświęcić swoje życie niż odstąpić od swoich poglądów. Urodziła się jako Fatimih Brarghani w znaczącej rodzinie duchownego w 1814 roku. Jak na swój czas i miejsce pochodzenia Ţáhirih była wyjątkową kobietą, która osiągnęła wysoki poziom wykształcenia i zdobyła znaczną sławę dzięki swojej wiedzy i twórczości poetyckiej.

Kiedy dowiedziała się o wierze bábitów w 1844 roku, została jedną z jej najwcześniejszych wyznawczyń i nieustępliwych obrończyń. Wprawdzie wielu ludzi na zachodzie wierzy, że nowoczesny ruch na rzecz praw kobiet zaczął się w USA tego samego roku, myślący historycy

przyznają również Ţáhirih, której imię znaczy „Czysta”, miejsce wśród najwcześniejszych sufrażystek. nieustraszona i otwarta, nie pozwoliła, aby dyktat jej społeczeństwa powstrzymał

ją od realizowania własnego potencjału. Swoim postępowaniem otwarcie proklamowała równość kobiet i mężczyzn, pewnego razu publiczne zrzucając woal. Jej życie i przykład stały się prawdziwym natchnieniem dla kobiet i mężczyzn na świecie.

Zapłaciła straszną cenę za swój odważny czyn. na pewien czas uwięził ją mąż, który sprzeciwiał się jej wierze, a kiedy uciekła, zmusił ją do porzucenia własnych dzieci, by ich nigdy więcej nie zobaczyła. Niewiele lat później została ponownie uwięziona, tym razem przez urzędników

rządowych, którzy byli zaniepokojeni tym, że zdobywała ludzi przyjmujących wiarę Bába, którą postrzegali jako herezję w stosunku do islamu.

Kiedy zbliżyli się do niej żołnierze wysłani, aby ją udusić, w ostatnich słowach przedstawiła poruszająca wizję przyszłości: „Możecie zabić mnie, kiedy chcecie, ale nie możecie zatrzymać emancypacji kobiet.”

BAHÁ'U'LLÁH

BAHÁ'U'LLÁH

W połowie dziewiętnastego wieku jednym z cieszących się najgorszą sławą lochów na Bliskim Wschodzie była „Czarna Otchłań” w Ţihránie. Kiedyś podziemny rezerwuar na wodę dla publicznej łaźni, miał jedno wyjście, a zarazem wejście, pojedynczy pasaż trzech pięter stromych kamiennych schodów. Więźniowie tłoczyli się w nieczystościach, marniejąc w gęstych ciemnościach, chłodzie podziemia i fetorze.

W tym ponurym otoczeniu jeszcze raz odegrało się najbardziej niezwykłe i najbardziej ukochane z wydarzeń religijnych: śmiertelnik, na pozór człowiek pod każdym innym względem, został wezwany przez Boga, aby przynieść ludzkości nowe objawienie religijne.

Był to rok 1852, a tym człowiekiem był perski szlachcic, znany dzisiaj jako Bahá'u'lláh. Kiedy był więziony z nogami w dybach i ponad pięćdziesięciokilogramowym łańcuchu na szyi, Bahá'u'lláh otrzymał wizję woli Boga dla ludzkości.

Wydarzenie to jest porównywalne z tymi wielkimi chwilami w najstarszej historii, kiedy Bóg objawił się Swoim wcześniejszym Posłańcom: kiedy Mojżesz stał przed Krzewem Gorejącym, kiedy Buddha otrzymał oświecenie pod drzewem Bodhi, kiedy Duch Święty jako gołębica sfrunął nad Jezusa, lub kiedy archanioł Gabriel objawił się Muhammadowi.

Święto Dziewiętnastego Dnia

Połączenie modlitwy, braterstwa i demokracji

Główną uroczystością życia wspólnoty bahaickiej jest Święto Dziewiętnastego Dnia. Obchodzone co 19 dni jest nabożeństwem i regularnym zgromadzeniem wspólnoty.

Święto Dziewiętnastego Dnia jest otwarte dla dorosłych i dzieci, pielęgnuje i podtrzymuje jedność lokalnej wspólnoty bahaickiej. Jego program jest dostosowany wprawdzie do dużej różnorodności potrzeb kulturalnych i społecznych, jednak Święto zawsze zawiera trzy elementy: część duchową, konsultację dotyczącą spraw administracyjnych i część towarzyską. Święto, jako takie, łączy modlitwę, rządzenie od podstaw i towarzyską rozrywkę.

Może się wydawać, że użycie słowa „święto” implikuje podanie dużego poczęstunku, ale to nie jest wymagane. Jedzenie i napoje zwykle są podawane, jednak samo określenie ma sugerować, że wspólnota cieszy się „duchową ucztą”, jaką jest modlitwa, przebywanie ze sobą i jedność. Bahá'u'lláh podkreślał znaczenie zbierania się co dziewiętnaście dni, na początku każdego miesiąca bahaickiego, „aby związać wasze serca”, nawet, jeśli poczęstunkiem jest tylko woda.

Podczas części modlitewnej odczytywane są na głos wybrane fragmenty z pism bahaickich. Następuje ogólna dyskusja, dająca każdemu uczestnikowi prawo głosu w sprawach wspólnoty i sprawiająca, że Święto jest „areną demokracji u samych podstaw społeczeństwa.” Święto kończy się częścią towarzyską.

Bahá'u'lláh, Założyciel Nowej Wiary

Założycielem wiary był Bahá'u'lláh, perski szlachcic z Teheranu, który w połowie XIX wieku porzucił wygodne i bezpieczne życie i, prześladowany i pozbawiony wszystkiego, przyniósł ludzkości wstrząsające nowe przesłanie pokoju i jedności.

Bahá'u'lláh twierdził, że jest nowym i niezależnym Posłańcem od Boga. Jego życie, dzieło i wpływy były równe życiu, dziełom i wpływom Abrahama, Krishny, Mojżesza, Zoroastry, Buddhy, Chrystusa i Muhammada. Bahaici widzą w Bahá'u'lláhu najnowszego w tym szeregu boskich Posłańców.

Zasadniczym przesłaniem Bahá'u'lláha jest jedność. Nauczał, że jest tylko jeden Bóg, jedna ludzkość, a wszystkie religie świata reprezentują stadia objawienia Boskiej woli i celu dla ludzkości. W tym dniu, powiedział Bahá'u'lláh, ludzkość razem wkroczyła w dorosłość. Jak przepowiedziano we wszystkich pismach świętych świata, nadszedł czas, aby wszystkie ludy zjednoczyły się w pokojowe i zintegrowane globalne społeczeństwo. Pisał: „Ziemia jest tylko jednym krajem, a ludzkość jej obywatelami”.